മൌനം വാചാലമാകുമീ സന്ധ്യയില്‍
എന്നില്‍ നിന്നകലേക്ക് മറയുന്നതാരോ…
ഒരുവാക്കുമിണ്ടാതെയകലുന്നതാരെന്ന-
തറിയാതെയെന്മനം ഇടറുന്ന നേരം
ഒരു മാത്ര നിന്നവള്‍ മന്ദസ്മിതം തൂകി
വിരഹമാണവളെന്നു ചൊല്ലിയകന്നുപോയ്
വിരഹയാമവള്‍ മെല്ലെയകലവേ കണ്ടു ഞാന്‍
ഹൃദയം കവര്‍ന്നൊരെന്‍ പ്രണയമാം കവിതയെ.
വാടിയ പൂവുപോലലസമായെന്നില്‍ നീ
കവിളത്ത് മഴവില്ലിനഴകുമായലിയവേ…
ആ വര്‍ണശോഭയിലാര്‍ദ്രമീ സന്ധ്യയും
ഒരു കുഞ്ഞു ചിരിയോടെ മിഴിപൂട്ടി മറയുന്നു
രാവിന്‍റെ മാറിലെന്‍ രാഗമായിന്നു നീ
പടരുന്നു മോഹമായ് ജീവനിലമൃതമായ്
പൂര്‍ണെന്ദു സാക്ഷിയായ് കൈകോര്‍ത്ത് നിന്നു നിന്‍
കവിളോരം മൃദുലമായ് തഴുകി ഞാനകലവേ
പൊഴിയുന്ന മിഴിനീരിലറിയാതെയുരുകുന്നു-
വൊന്നാകാനകലുന്നൊരീ പ്രണയകാവ്യം…
–വിഷ്ണു.ജി.ബി
മേഘമല്‍ഹാര്‍ 